Tot ons grote verdriet hebben we op 29 oktober 2019 definitief afscheid moeten nemen van onze voormalige kantoorgenoot Bas van Rookhuijzen.
In Memoriam mr. W.B. (Bas) van Rookhuijzen
Zo’n 12 jaar geleden kwam Bas ons kantoor binnenlopen met de vraag of wij wellicht nog een vacature hadden voor een advocaat. Een keurige gedistingeerde man, mooi in het pak en een paraplu tegen de regen. De beslissing was snel genomen. En daar hebben we nooit spijt van gehad!
Met de inbreng van veel kennis en ervaring uit zijn succesvolle loopbaan in het bedrijfsleven heeft Bas als advocaat de cliënten van HJF met verstand van zaken bijgestaan. Ook herinneren wij Bas natuurlijk als doortastend optredend curator, in de faillissementen die hij van de rechtbank kreeg toegewezen.
Na de diagnose begin 2016 heeft Bas nog zijn best gedaan om zoveel mogelijk voor kantoor te blijven betekenen. Ook dat is typisch Bas.
Geen losse eindjes, alles keurig achterlaten. Iets dat hij tot het einde heeft volgehouden. Eind 2018 heeft Bas definitief afscheid genomen van kantoor. Het werd echt te zwaar.
Wat werd hij vervolgens gemist! Als collega, maar vooral ook als mens, als vriend en voor velen ook als maatje, bij wie je met je vragen en onzekerheden terecht kon.
Milko Spaa sprak daarover tijdens de kerstbijeenkomst van 2018 onder meer het volgende:
“Als kritische kantoorgenoot heb ik jou, de leaseman, die een kleine tien jaar geleden dit kantoor kwam versterken, geïntroduceerd in het faillissementsvak. Dat geldt niet voor het menselijke. Daarin heb juist jij aan mij en ook aan andere kantoorgenoten laten zien dat er eigenlijk maar één was die daar zeer ervaren in was. Het zal de menselijke maat zijn, die ons kantoor zich heeft aangemeten.
Ik herinner mij veel fijne samenwerking. Samen optrekken. Aanschuiven aan tafel op jouw kamer, onze gedachten delen. Werk overdragen, dat ook natuurlijk. Ook ’s avonds, als ik je weer eens aan het mailen was over zaken, en jij eigenlijk altijd meteen antwoordde. Bijna altijd bezig met werken en jij was daarin mijn bondgenoot. Samen niet te beroerd om even een tandje bij te zetten, door te pakken en de prioriteiten anders te stellen.
Het grote nieuws van jouw ziekte betekende ook dat ik mijn maatje in faillissementen zou gaan verliezen.
Het is dieptreurig dat juist onze sportiefste kantoorgenoot, onze super loyale advocaat, werd getroffen door ALS, en dat hij die zware en ongelijke strijd met die klote ziekte moest aangaan.
In die ongelijke strijd konden wij je niet helpen, sturen of hem voor je overnemen, wat we in een faillissement of een ander dossier zeker wel gedaan zouden hebben.
Hier speelt juist ook de menselijke maat, maar dan in een strijd die tot nu toe alleen maar verloren wordt.
Dat maakt het ook zo moeilijk. Je ziet je beste collega worstelen. Gaandeweg steeds harder. Het fysieke wordt zwaarder, en hem te zwaar. De humor blijft, dat wel. Gelukkig maar.”
We hebben het een voorrecht gevonden om met Bas te mogen samenwerken. Het was fijn.
We missen Bas al vanaf eind 2018, toen het hem echt niet meer lukte om naar kantoor te komen. Hij had eenvoudig de kracht niet meer. Dat missen wordt nu definitief.
Zijn stempel op kantoor en de “menselijke maat” die hij daarbinnen heeft bewerkstelligd, zullen ons echter altijd aan Bas blijven herinneren.
Steven Jonker
